Το Μουντιάλ της Κατάρ-ας...

Ήταν μια - κρύα μάλλον - μέρα, του Δεκέμβρη στο μακρινό πλέον 2010, όταν ο απερχόμενος τότε πρόεδρος της ΦΙΦΑ, Τζόσεφ Μπλάτερ ανακοίνωνε την μεγάλη νίκη του Κατάρ ώς υποψήφια χώρα διοργάνωσης του Παγκόσμιου Κυπέλλου για το 2022. Μια νίκη που ήρθε μάλλον αναπάντεχα για τους περισσότερους, αφού υποψήφιες ήταν επίσης οι Ιαπωνία, Αυστραλία, Νότια Κορέα και Αμερική, χώρες σίγουρα πιο ποδοσφαιρικές από το μάλλον άμπαλο Κατάρ, με έτοιμες σχεδόν υποδομές και με ήπια καλοκαίρια που δεν θα άλλαζαν την παραδοσιακά καλοκαιρινή διοργάνωση του θεσμού.

Παρ' αυτά και με τις ευλογίες των περισσότερων μελών της ΦΙΦΑ, αφού οι αρχικά πολλές φωνές διαμαρτυρίας ως διά μαγείας σώπασαν, η πετρελαιομάνα χώρα της Μέσης Ανατολής γίνεται η πρώτη Αραβική χώρα που αναλαμβάνει να διοργανώσει ένα Μουντιάλ. Μεγάλο επιτευγμα για την βασιλική οικογένεια, για τη χώρα του Κατάρ και μάλλον και για τον παρεξηγημένο αραβο-μουσουλμανικό κόσμο που ένα μεγάλο κομμάτι του θέλει να δείξει ότι το Ισλάμ δεν είναι οι Τζιχαντιστές και ότι το χάσμα μεταξύ Δύσης και Ανατολής, μπορεί να γεφυρωθεί. Μια ευκαιρία για μια παγκόσμια γιορτή, μια ευκαιρία για την ένωση των λαών, μια ευκαιρία για παραπάνω ειρήνη στην ανθρωπότητα...

Θεωρητικά, όλα αυτά ακούγονται ωραία στους περισσότερους. Θεωρητικά... Πρακτικά και σχεδόν 12 χρόνια μετά, οι περισσότεροι πλέον έχουν καταλάβει ότι καθόλου έτσι δεν είναι τα πράγματα. Για ακόμη μια φορά στην ιστορία, ιδέες που θα έπρεπε να είναι αγνές και αληθινές, έγιναν Δούρειος Ίππος συμφερόντων, χρήματος και παιχνιδιών εξουσίας. Από σκάνδαλα χρηματισμού σε υψηλόβαθμούς αξιωματούχους και μορφές παγκόσμιας ποδοσφαιρικής κληρονομιάς (βλέπε Μισέλ Πλατινί), σε ντροπιάστηκες πρακτικές υποδόμησης που θυμίζουν μεσαίωνα, η ανάδειξη και μόνο του Κατάρ σε διοργανώτρια χώρα μπορεί πλέον να αναχθεί σε εγκληματική ενέργεια. Ένα προμελετημένο σχέδιο, με ηθικούς αυτουργούς, εκτελεστές και μεσάζοντες που είτε έβαλαν το χεράκι τους είτε αποφάσισαν να κοιτάξουν αλλού, αφήνοντας μια τεράστια κηλίδα σε αυτό που λέγεται ποδόσφαιρο.

Αναφορικά, να πούμε ότι μόνο δύο μήνες πριν εκείνο τον μακρινό Δεκέμβρη δύο μέλη της ΦΪΦΑ πιάστηκαν να ζητάνε ρουσφέτια σε αντάλλαγμα των ψήφων τους. Η ποινή; Τρία χρόνια απαγόρευσης με την ενασχόληση τους στα δρώμενα της ομοσπονδίας. Και αυτό ήταν μόνο η αρχή, καθώς η συνέχεια είναι μάλλον σοκαριστική. Στα επόμενα χρόνια ακολουθάει σωρεία αναφορών σε σκάνδαλα και χρηματισμούς σε λιτούς και δεμένους, πασίγνωστες ποδοσφαιρικές μορφές τσαλακώνονται και ενώ θα περίμενε κανείς την ακύρωση της υποψηφιότητας και τις κυρώσεις να έρχονται, όλα βαίνουν ομαλώς και η διοργάνωση παίρνει οστά και σάρκα. Όπως οστά και σάρκα παίρνουν οι εργασίες γηπέδων από τους 6500 επίσημους θανάτους εργατών από το Μπαγκλαντές και άλλες φτωχές χώρες, που βρέθηκαν εκεί αναζητώντας μεροκάματο και βρίσκοντας βάναυσο τέλος σε συνθήκες σκλαβιάς και εξαθλίωσης.

Φυσικά, πλέον η συζήτηση για το συγκεκριμένο Μουντιάλ πάει πολύ παραπέρα από το ποδόσφαιρο. Μια πραγματική παγκόσμια γιορτή των λαών, έχει γίνεί βωμός θυσιών και διαφθοράς και το λιγότερο σημαντικό είναι το ποιος θα παίξει, ποιος θα σκοράρει, ποιος θα νικήσει. Ποιος; Όταν όλη η ανθρωπότητα και το αγαπημένο της άθλημα έχουν χάσει πολύ πριν τη σέντρα...